Melek olmuş gidiyorsun... Bir güneş gibi hissediyorum, Gülüşünü duyunca. Kocaman bir bulut oluyorum, Sen ağlayınca. Zaman gibi hızlanıyorum, kahkahalarınla. Yokluğu tadıyorum, kalbin parçalanınca. Kimi zaman susuyorum, uyuyunca. Kalbim seninle doluyor, neden gidiyorsun? Acılarım dem dem yükselip artarken, Gözyaşlarım ırmak olup akarken, Kalbimdeki sevinç yerini kedere bırakırken Sen, melek olmuş bu dünyadan gidiyorsun... İstemem! Kimsesizim yokluğunda... Sen, vazgeçemediğim nefesim, Dindiremediğim gözyaşım oldun... Yaralarımı sardığım bandaj, Hiçliğimi aydınlatan fener oldun. Belki şimdi gidiyorsun ve geri dönmeyeceksin belki, Nefesim boş ve anlamsız, Gözyaşlarım kimsesiz ve acılarla doldu. Yaralarımın bandajı göz pınarlarımdan akan kanla, Hiçliğimi aydınlatan fener yanmaz oldu. Bizi böyle bırakıp nereye gidersin? Nefesimi nefesinle doldurup, O minik ellerinle gözyaşlarımı silseydin. Kanayan her yaramı tekrar birlikte sarsaydık, O yanmayan feneri ışıltınla yaksaydık...
